Nowa płyta CD!
QBK Records 2018
Recording engineer: Dariusz Kabaciński
Graphic design: Jan Goraj
Photos: Mischa Blank
Text and translation: Agnes Izdebska Goraj, Bennon Pickette
Zawartość
Johann Sebastian BACH (1685 – 1750)
01. Toccata and Fugue BWV 565 arranged for guitar by ALEXANDER MAKAY
Mauro GIULIANI (1781 – 1829)
Le Rossiniane, part 1, opus 119 „Rossiniana no.1“
02. Andantino
03. Andante Grazioso
04. Maestoso
05. Moderato
06. Vivace
Joaquín RODRIGO (1901 - 1999)
07. Invocación y danza - Homenaje a Manuel de Falla 1961
Malcolm ARNOLD (1921 – 2006)
Fantasy for Gutiar Opus 107
08. Prelude
09. Scherzo
10. Arietta
11. Fughetta
12. Arietta
13. March
14. Postlude
Sound Examples
More about the CD
Johann Sebastian Bach
Toccata i Fuga d-Moll BWV 565 Jana Sebastiana Bacha to jeden z najbardziej znanych jego utworów organowych, mimo że muzykolodzy sprzeczają się, czy Bach go rzeczywiście napisał i czy w oryginale był kompozycją na organy. Jego prosta harmonia, błyskotliwa wirtuozeria i wyrazisty patos przyczyniły się do tego, że zalicza się go do „nieśmiertelnych klasyków“. Powszechnie dzieło to kojarzy się z potężnym, majestetycznym dźwiękiem organów, orkiestry symfonicznej z filmu Walta Disneya Fantasia lub rockowym dźwiękiem elektrycznych skrzypiec Vanessy Mae.
Brzmienie gitary jest tego kompletnym przeciwieństwem. Jednak w aranżacji Aleksandra Makaya bez trudu odnaleźć można polifoniczną głębię dźwięku oraz organowe prowadzenie głosów. Ponadto barwa gitary nadaje Toccacie orzeźwiająco lekki charakter fantazji, od której ta przecież się wywodzi. Także Fuga w opracowaniu na gitarę zachwyca przejrzystością i lekkością, a finałowa jej część wirtuozerią.
Joaquin Rodrigo
Invocacion y danza – Homenaje a Manuel de Falla Joaquina Rodrigo uznawane jest za jedno z arcydzieł repertuaru gitarowego XX wieku. Rodrigo otrzymał za nie pierwszą nagrodę w konkursie kompozytorskim Radio France ORTF Coupe International de Guitare. W utworze powstałym na cześć Falli, który był zwolennikiem narodowych nurtów w muzyce XIX wieku, wyczuwalny jest wielki wpływ hiszpańskiego folkloru i flamenco. Obaj spotkali się w Paryżu, w czasie gdy Rodrigo studiował tam u Paula Dukasa, i zostali dobrymi przyjaciółmi.
Rodrigo opracował w Hommage cytaty z El amor brujo i El sombrero de tres picos oraz z Le Tombeau de Claude Debussy, napisanego w hołdzie wielkiemu francuskiemu kompozytorowi, w oryginale jedynego utworu na gitarę Manuela de Falli. Język muzyczny Rodrigo jednak tak bardzo różni się od języka de Falli, że cytaty te wydają się silnie zniekształcone. Mimo to znajdujemy pełen bukiet typowo hiszpańskich brzmień, budujących dramaturgię utworu poprzez dzikie tremola, arpeggia, rytmy i repetycje, a następnie pokazujących się ze swojej tanecznej i nostalgicznej strony.
Mauro Giuliani
Pierwszy rozkwit klasycznej muzyki gitarowej miał miejsce na początku XIX wieku, kiedy to powstało dzieło Le Rossiniane. Kompozytor i gitarzysta Mauro Giuliani znany był jako wirtuoz gry na swoim instrumencie tak, jak jego przyjaciel Niccolo Paganini z gry na skrzypcach, razem z Giacomo Rossinim często określani byli jako Triumvirato musicale. Faktem jest, iż muzycy się znali i wpływali wzajemnie na swoją twórczość .
Pierwsze trzy części Le Rossiniane powstały w 1820/21 roku w Rzymie, do którego Giuliani wrócił z Wiednia zadłużony, podczas gdy we Włoszech panowała „gorączka Rossiniego“. Giacomo Rossini udostępnił Giulianiemu swój materiał nutowy, a ten opracował popularne arie operowe w formie potpourris lub fantazji, czyli w sześciu częściach Le Rossiniane. Te późne dzieła Giulianiego pokazują, jak gitara rozwinęła się jako instrument koncertowy.
Wirtuozeria Giulianiego wraz z niezrównaną melodyką Rossiniego utworzyła z Le Rossiniane arcydzieło klasycznego repertuaru gitarowego. W prezentowanej tu pierwszej części utworu Giuliani sięgnął po tematy z oper Rossiniego Otello, L'Italiana in Algeri i Armida.
Malcolm Arnold
„Music is the social act of communication among people, a gesture of friendship, the strongest there is.” -Malcom Arnold
To przyjaźń z gitarzystą Julianem Breamem skłoniła Malcolma Arnolda do komponowania na gitarę. Przy pierwszym ich spotkaniu powstała Serenada na gitarę i smyczki op. 50 (1955), a trochę później Concerto na gitarę i orkiestrę kameralną (1959). Julian Bream asystował Arnoldowi przy gitarowych zagadnieniach, ponieważ ten nigdy wcześniej na gitarę nie pisał i jako trębacz nie miał wystarczająco dużej wiedzy o technicznych problemach gry gitarowej. Za to Bream cenił zmysł do orkiestracji, który Arnold wyrobił sobie podczas pracy jako pierwszy trębacz w London Philharmonic Orchestra. W 1948 roku jednak opuścił orkiestrę, by poświęcić się w pełni komponowaniu. Jego dorobek obejmuje ponad 500 dzieł, wśród których znajdują się opery, symfonie i muzyka filmowa. Za muzykę do filmu Most na rzece Kwai otrzymał Oscara (1958).
Mimo swojego talentu i pocieszającego faktu, że jego dzieła spotykały się dużą aprobatą zarówno publiczności jak i wykonawców, Arnold nie czuł się wystarczająco docenionym i cierpiał na depresję i zmiany nastroju. Jego stan zaostrzył się w latach siedemdziesiątych, co jest wyczuwalne w utworze Fantasy for guitar (1971), który jest kompoyzcją bardzo kontrastową, delikatną w Ariettach, ostrą i cyniczną w szybkich częściach.
Galeria
